قصاب کاشانی
غزلیات
شمارهٔ ۲۴۶: گر در این ظلمت چراغی پیش پا میداشتم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گر در این ظلمت چراغی پیش پا می داشتم راه بر سرچشمه آب بقا می داشتم سرنگون از چه نمی افتادم از خود بی خبر چشم اگر بر نقش پای رهنما می داشتم می زدم بر سنگ بس رنجیده ام از روزگار گر به کف آیینه گیتی نما می داشتم می شدم در زیر بار منت گردون هلاک گر جُوی در زیر این نه آسیا می داشتم پای همت می زدم بر فرق چرخ مستعار تکیه ای گر بر سریر بوریا می داشتم دیده ام زین خاکدان می شد سفید از انتظار گر ز دست خلق چشم توتیا می داشتم خرمنم را باد غم می داد بر باد فنا گر ز کشت دهر یک جو مدعا می داشتم پاک می سودم به هم ز افسوس تا گلگون شود هر دو کف گر خواهش رنگ حنا می داشتم اولین گامم نخستین پایه معراج بود آنچه در سر هست اگر در زیر پا می داشتم دیده گر می دوختم از سیم قلب روزگار در نظر اکسیر بهر کیمیا می داشتم می گذشتم گر ز جسم عاریت چون بوی گل جا در آغوش و بر باد صبا می داشتم دولت تیزی که زیر تیغ خون ریز تو بود من طمع از سایه بال هما می داشتم کاش جای توتیا قصاب روز واپسین در نظر قدری ز خاک کربلا می داشتم قصاب کاشانی