قصاب کاشانی
غزلیات
شمارهٔ ۱۷۹: به نوعی گرم رفت از سینه بیرون تیر مژگانش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به نوعی گرم رفت از سینه بیرون تیر مژگانش که گل چون شعله سر خواهد زد از خاک شهیدانش مرا وحشی نگاهی کرده سرگردان صحرایی که چون ریگ روان دل می توان رفت از بیابانش سواد دیده را از خاک پایی کرده ام روشن که باشد سرمه چشم کواکب گرد جولانش شود هر سبزه چون خطی به کف دست موسایی به گلشن اوفتد گر سایه سرو خرامانش برد یک باره از رخساره شب رنگ ظلمت را اگر خورشید گیرد پرتو از شمع شبستانش شهیدان را به قالب می دهد جان چون دم عیسی نسیم صبح اگر برخیزد از طرف گلستانش چو ابر رحمتش بر چار ارکان سایه اندازد کند سیراب کشت دهر را یک قطره بارانش چراغ بزم نه افلاک و شمع هفت منظر شد از آن روزی که ماه افکند خود را در گریبانش ز عکس پرتو او شد چراغ نه فلک روشن شب معراج چون گردید طالع ماه تابانش شفیع روز محشر ماهروی والضحا یعنی محمد آنکه ایزد بود در قرآن ثناخوانش شب عید است قصاب این قدر استادگی تا کی قدم نه پیش کامشب می توان گردید قربانش قصاب کاشانی