بخش ۵۶ - مضاحک گفتن درزی و ترک را از قوت خنده بسته شدن دو چشم تنگ او و فرصت یافتن درزی

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ترک خندیدن گرفت از داستان
چشم تنگش گشت بسته آن زمان

پاره ای دزدید و کردش زیر ران
از جز حق از همه احیا نهان

حق همی دید آن ولی ستارخوست
لیک چون از حد بری غماز اوست

ترک را از لذت افسانه اش
رفت از دل دعوی پیشانه اش

اطلس چه دعوی چه رهن چه
ترک سرمستست در لاغ اچی

لابه کردش ترک کز بهر خدا
لاغ می گو که مرا شد مغتذا

گفت لاغی خندمینی آن دغا
که فتاد از قهقهه او بر قفا

پاره ای اطلس سبک بر نیفه زد
ترک غافل خوش مضاحک می مزد

هم چنین بار سوم ترک خطا
گفت لاغی گوی از بهر خدا

گفت لاغی خندمین تر زان دو بار
کرد او این ترک را کلی شکار

چشم بسته عقل جسته مولهه
مست ترک مدعی از قهقهه

پس سوم بار از قبا دزدید شاخ
که ز خنده ش یافت میدان فراخ

چون چهارم بار آن ترک خطا
لاغ از آن استا همی کرد اقتضا

رحم آمد بر وی آن استاد را
کرد در باقی فن و بیداد را

گفت مولع گشت این مفتون درین
بی خبر کین چه خسارست و غبین

بوسه افشان کرد بر استاد او
که بمن بهر خدا افسانه گو

ای فسانه گشته و محو از وجود
چند افسانه بخواهی آزمود

خندمین تر از تو هیچ افسانه نیست
بر لب گور خراب خویش ایست

ای فرو رفته به گور جهل و شک
چند جویی لاغ و دستان فلک

تا بکی نوشی تو عشوهٔ این جهان
که نه عقلت ماند بر قانون نه جان

لاغ این چرخ ندیم کرد و مرد
آب روی صد هزاران چون تو برد

می درد می دوزد این درزی عام
جامهٔ صدسالگان طفل خام

لاغ او گر باغها را داد داد
چون دی آمد داده را بر باد داد

پیره طفلان شسته پیشش بهر کد
تا به سعد و نحس او لاغی کند

مولانا بلخی