مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر ششم
بخش ۴۲ - رجوع به داستان آن کمپیر
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون عروسی خواست رفتن آن خریف موی ابرو پاک کرد آن مستخیف پیش رو آیینه بگرفت آن عجوز تا بیاراید رخ و رخسار و پوز چند گلگونه بمالید از بطر سفرهٔ رویش نشد پوشیده تر عشرهای مصحف از جا می برید می بچفسانید بر رو آن پلید تا که سفرهٔ روی او پنهان شود تا نگین حلقهٔ خوبان شود عشرها بر روی هر جا می نهاد چونک بر می بست چادر می فتاد باز او آن عشرها را با خدو می بچفسانید بر اطراف رو باز چادر راست کردی آن تکین عشرها افتادی از رو بر زمین چون بسی می کرد فن و آن می فتاد گفت صد لعنت بر آن ابلیس باد شد مصور آن زمان ابلیس زود گفت ای قحبهٔ قدید بی ورود من همه عمر این نیندیشیده ام نه ز جز تو قحبه ای این دیده ام تخم نادر در فضیحت کاشتی در جهان تو مصحفی نگذاشتی صد بلیسی تو خمیس اندر خمیس ترک من گوی ای عجوزهٔ دردبیس چند دزدی عشر از علم کتیب تا شود رویت ملون هم چو سیب چند دزدی حرف مردان خدا تا فروشی و ستانی مرحبا رنگ بر بسته ترا گلگون نکرد شاخ بر بسته فن عرجون نکرد عاقبت چون چادر مرگت رسد از رخت این عشرها اندر فتد چونک آید خیزخیزان رحیل گم شود زان پس فنون قال و قیل عالم خاموشی آید پیش بیست وای آنک در درون انسیش نیست صیقلی کن یک دو روزی سینه را دفتر خود ساز آن آیینه را که ز سایهٔ یوسف صاحب قران شد زلیخای عجوز از سر جوان می شود مبدل به خورشید تموز آن مزاح بارد برد العجوز می شود مبدل بسوز مریمی شاخ لب خشکی به نخلی خرمی ای عجوزه چند کوشی با قضا نقد جو اکنون رها کن ما مضی چون رخت را نیست در خوبی امید خواه گلگونه نه و خواهی مداد مولانا بلخی