بخش ۴۱ - قصهٔ درویشی کی از آن خانه هرچه می‌خواست می‌گفت نیست

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

سایلی آمد به سوی خانه ای
خشک نانه خواست یا تر نانه ای

گفت صاحب خانه نان اینجا کجاست
خیره ای کی این دکان نانباست

گفت باری اندکی پیهم بیاب
گفت آخر نیست دکان قصاب

گفت پارهٔ آرد ده ای کدخدا
گفت پنداری که هست این آسیا

گفت باری آب ده از مکرعه
گفت آخر نیست جو یا مشرعه

هر چه او درخواست از نان یا سبوس
چربکی می گفت و می کردش فسوس

آن گدا در رفت و دامن بر کشید
اندر آن خانه بحسبت خواست رید

گفت هی هی گفت تن زن ای دژم
تا درین ویرانه خود فارغ کنم

چون درینجا نیست وجه زیستن
بر چنین خانه بباید ریستن

چون نه ای بازی که گیری تو شکار
دست آموز شکار شهریار

نیستی طاوس با صد نقش بند
که به نقشت چشمها روشن کنند

هم نه ای طوطی که چون قندت دهند
گوش سوی گفت شیرینت نهند

هم نه ای بلبل که عاشق وار زار
خوش بنالی در چمن یا لاله زار

هم نه ای هدهد که پیکیها کنی
نه چو لک لک که وطن بالا کنی

در چه کاری تو و بهر چت خرند
تو چه مرغی و ترا با چه خورند

زین دکان با مکاسان برتر آ
تا دکان فضل که الله اشتری

کاله ای که هیچ خلقش ننگرید
از خلاقت آن کریم آن را خرید

هیچ قلبی پیش او مردود نیست
زانک قصدش از خریدن سود نیست

مولانا بلخی