بخش ۹ - قصه‌ای هم در تقریر این

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

شرفه ای بشنید در شب معتمد
برگرفت آتش زنه که آتش زند

دزد آمد آن زمان پیشش نشست
چون گرفت آن سوخته می کرد پست

می نهاد آنجا سر انگشت را
تا شود استارهٔ آتش فنا

خواجه می پنداشت کز خود می مرد
این نمی دید او که دزدش می کشد

خواجه گفت این سوخته نمناک بود
می مرد استاره از تریش زود

بس که ظلمت بود و تاریکی ز پیش
می ندید آتش کشی را پیش خویش

این چنین آتش کشی اندر دلش
دیدهٔ کافر نبیند از عمش

چون نمی داند دل داننده ای
هست با گردنده گرداننده ای

چون نمی گویی که روز و شب به خود
بی خداوندی کی آید کی رود

گرد معقولات می گردی ببین
این چنین بی عقلی خود ای مهین

خانه با بنا بود معقول تر
یا که بی بنا بگو ای کم هنر

خط با کاتب بود معقول تر
یا که بی کاتب بیندیش ای پسر

جیم گوش و عین چشم و میم فم
چون بود بی کاتبی ای متهم

شمع روشن بی ز گیراننده ای
یا بگیرانندهٔ داننده ای

صنعت خوب از کف شل ضریر
باشد اولی یا بگیرایی بصیر

پس چو دانستی که قهرت می کند
بر سرت دبوس محنت می زند

پس بکن دفعش چو نمرودی به جنگ
سوی او کش در هوا تیری خدنگ

هم چو اسپاه مغل بر آسمان
تیر می انداز دفع نزع جان

یا گریز از وی اگر توانی برو
چون روی چون در کف اویی گرو

در عدم بودی نرستی از کفش
از کف او چون رهی ای دست خوش

آرزو جستن بود بگریختن
پیش عدلش خون تقوی ریختن

این جهان دامست و دانه آرزو
در گریز از دامها روی آر زو

چون چنین رفتی بدیدی صد گشاد
چون شدی در ضد آن دیدی فساد

پس پیمبر گفت استفتوا القلوب
گر چه مفتیتان برون گوید خطوب

آرزو بگذار تا رحم آیدش
آزمودی که چنین می بایدش

چون نتانی جست پس خدمت کنش
تا روی از حبس او در گلشنش

دم به دم چون تو مراقب می شوی
داد می بینی و داور ای غوی

ور ببندی چشم خود را ز احتجاب
کار خود را کی گذارد آفتاب

مولانا بلخی