مولانا بلخی
مثنوی معنوی دفتر چهارم
بخش ۱۲۳ - حکایت آن زاهد کی در سال قحط شاد و خندان بود با مفلسی و بسیاری عیان و خلق می‌مردند از گرسنگی گفتندش چه هنگام شادیست کی هنگام صد تعزیت است گفت مرا باری نیست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هم چنان کن زاهد اندر سال قحط بود او خندان و گریان جمله رهط پس بگفتندش چه جای خنده است قحط بیخ مؤمنان بر کنده است رحمت از ما چشم خود بر دوختست ز آفتاب تیز صحرا سوختست کشت و باغ و رز سیه استاده است در زمین نم نیست نه بالا نه پست خل می میرند زین قحط و عذاب ده ده و صد صد چو ماهی دور از آب بر مسلمانان نمی آری تو رحم مؤمنان خویشند و یک تن شحم و لحم رنج یک جزوی ز تن رنج همه ست گر دم صلحست یا خود ملحمه ست گفت در چشم شما قحطست این پیش چشمم چون بهشتست این زمین من همی بینم بهر دشت و مکان خوشه ها انبه رسیده تا میان خوشه ها در موج از باد صبا پر بیابان سبزتر از گندنا ز آزمون من دست بر وی می زنم دست و چشم خویش را چون بر کنم یار فرعون تنید ای قوم دون زان نماید مر شما را نیل خون یار موسی خرد گردید زود تا نماند خون بینید آب رود با پدر از تو جفایی می رود آن پدر در چشم تو سگ می شود آن پدر سگ نیست تاثیر جفاست که چنان حرمت نظر را سگ نماست گرگ می دیدند یوسف را به چشم چونک اخوان را حسودی بود و خشم با پدر چون صلح کردی خشم رفت آن سگی شد گشت بابا یار تفت مولانا بلخی