بخش ۱۲۴ - در معنی آنک مرج البحرین یلتقیان بینهما برزخ لا یبغیان

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

اهل نار و خلد را بین همدکان
در میانشان برزخ لایبغیان

اهل نار و اهل نور آمیخته
در میانشان کوه قاف انگیخته

همچو در کان خاک و زر کرد اختلاط
در میانشان صد بیابان و رباط

همچنانک عقد در در و شبه
مختلط چون میهمان یک شبه

بحر را نیمیش شیرین چون شکر
طعم شیرین رنگ روشن چون قمر

نیم دیگر تلخ همچون زهر مار
طعم تلخ و رنگ مظلم همچو قار

هر دو بر هم می زنند از تحت و اوج
بر مثال آب دریا موج موج

صورت بر هم زدن از جسم تنگ
اختلاط جانها در صلح و جنگ

موجهای صلح بر هم می زند
کینه ها از سینه ها بر می کند

موجهای جنگ بر شکل دگر
مهرها را می کند زیر و زبر

مهر تلخان را به شیرین می کشد
زانک اصل مهرها باشد رشد

قهر شیرین را به تلخی می برد
تلخ با شیرین کجا اندر خورد

تلخ و شیرین زین نظر ناید پدید
از دریچهٔ عاقبت دانند دید

چشم آخربین تواند دید راست
چشم آخربین غرورست و خطاست

ای بسا شیرین که چون شکر بود
لیک زهر اندر شکر مضمر بود

آنک زیرکتر ببو بشناسدش
و آن دگر چون بر لب و دندان زدش

پس لبش ردش کند پیش از گلو
گرچه نعره می زند شیطان کلوا

و آن دگر را در گلو پیدا کند
و آن دگر را در بدن رسوا کند

وان دگر را در حدث سوزش دهد
ذوق آن زخم جگردوزش دهد

وان دگر را بعد ایام و شهور
وان دگر را بعد مرگ از قعر گور

ور دهندش مهلت اندر قعر گور
لابد آن پیدا شود یوم النشور

هر نبات و شکری را در جهان
مهلتی پیداست از دور زمان

سالها باید که اندر آفتاب
لعل یابد رنگ و رخشانی و تاب

باز تره در دو ماه اندر رسد
باز تا سالی گل احمر رسد

بهر این فرمود حق عز و جل
سورة الانعام در ذکر اجل

این شنیدی مو بمویت گوش باد
آب حیوانست خوردی نوش باد

آب حیوان خوان مخوان این را سخن
روح نو بین در تن حرف کهن

نکتهٔ دیگر تو بشنو ای رفیق
همچو جان او سخت پیدا و دقیق

در مقامی هست هم این زهر مار
از تصاریف خدایی خوش گوار

در مقامی زهر و در جایی دوا
در مقامی کفر و در جایی روا

گرچه آنجا او گزند جان بود
چون بدینجا در رسد درمان بود

آب در غوره ترش باشد ولیک
چون به انگوری رسد شیرین و نیک

باز در خم او شود تلخ و حرام
در مقام سرکگی نعم الادام

مولانا بلخی