حِسام خوسفی
غزل های خوسفی
غزل شمارهٔ ۱۲۵: بیا بیا که دل بسته را گشاد دهیم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بیا بیا که دل بسته را گشاد دهیم بیار باده که غم های دل به باد دهیم غمی که مونس دیرینه بود در دل ما اگر ز یاد برفت آن غمش به یاد دهیم به وقت نزع فریدون نگر به سام چه گفت که وقت شد که قبادی به کیقباد دهیم روان خفته ی نوشیروان چه می گوید که بهتر است که انصاف و عدل و داد دهیم زبان بسته ی طایی به رهروی خوش گفت که توشه ای بطلب تا که مات زاد دهیم سروش غیب ندا می کند به ابن حسام که ناامید چرایی که ما مراد دهیم همین کرشمه تمامم که دوش ساقی گفت وظیفه ای است مقرر ترا زیاد دهیم حِسام خوسفی