حاجب شیرازی
غزل ها
شمارهٔ ۱۳۴: رسم ایران است یا اهل فرنگ
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رسم ایران است یا اهل فرنگ با بدان یکرنگ و با خوبان دورنگ با بدان خوبی و با خوبان بدی شیوه گرگ است و رفتار پلنگ شهرت درویشی و دام و کمند نام فقر و وضع ششلول و تفنگ کیست آن درویش کودارد گذشت از زنان شوخ و وز طفلان شنگ کیست آن درویش کو، هرگز نبود در پی . . . فراخ و . . . تنگ ای بسا اسب همایون تیزتک روز پیری کمتر از یابوی لنگ دوستان را دشمن ناموس و نام دشمنان را دوست با ادبار ننگ ای بسا بهمن بکام اژدها وی بسا یونس گرفتار نهنگ دانمت آخر پشیمان می شوی پای امیدت خورود روزی بسنگ نیست این آئین درویشی حق کار الواط است این کار جفنگ هر که خود نشناخت نشناسد خدا بنده نفس است و خودخواه و دورنگ شخص نابینا نبیند راه و چاه هر چه داند خویش را چست و زرنگ می نشاید غره شد «حاجب » به خویش بخت چون برگشت زد آئینه زنگ حاجب شیرازی