وفایی شوشتری
غزل ها
شمارهٔ ۱۴: عشّاق اگر لقای ترا آرزو کنند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
عشّاق اگر لقای ترا آرزو کنند باید ز خون خویشتن اوّل وضو کنند نازم به می کشان محبّت که بهر دوست در بزم عشق کاسه ی سر، را کدو کنند کفر است در شریعت و آئین عاشقی از دوست غیر دوست اگر آرزو کنند بعد از هزار سال ز خاک شهید عشق یابند بوی خون اگر آن خاک بو کنند از جور دوست نیست که گریند عاشقان این اشکها روان ز پی آبرو کنند بسیار سالها که بیاید، دی و بهار از خاک ما گهی خُم و گاهی سبو کنند ترسم اسیر و عاشق و شیدای خود شوی گر، با جمالت آینه را، روبرو کنند زخم خدنگ ناز تو بهبودی اش مباد گر، جز، به تار طُرّه ات آن را رفو کنند چون می زجام وصل تو نوشند عاشقان برآب خضر و چشمه ی حیوان تفو کنند این خرقه ی ریا، که مرا هست بایدی دادن به می کشان که به می شستشو کنند هر موی من ز زلف تو دارد شکایتی کو فرصتی که شرح غمت مو به مو کنند تا کی «وفایی» از غم لیلی وشان ترا مجنون صفت ز دشت جنون جستجو کنند وفایی شوشتری