بلند اقبال
غزل ها
شمارهٔ ۳۶۹: ساقی ار باده دهی ساغر ما را خم کن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ساقی ار باده دهی ساغر ما را خم کن از دل ما غم واندوه جهان راگم کن شاه آگاه ز می خوردن ما می باشد هیچ اندیشه نه از شحنه نه از مردم کن دیدی آخر که به جان تو چه کرد آن سر زلف بارها گفتمت ای دل حذر از کژدم کن هر بلائی رسد از دوست رسیده است دلا نه شکایت دگر از چرخ ونه از انجم کن پشت گرمی طلب از عشق اگر اهل دلی نه بکش منت از آتش نه طلب هیزم کن چند گندم بنمائی ودهی جو به کسان جو نمائی کن وآنگاه کرم گندم کن گر که درویش طبیعت چو بلنداقبالی خرقه پوشی ز نمد نه ز خز وقاقم کن بلند اقبال