فصیحی هروی
غزلیات
شمارهٔ ۱۱۵: دل را دگر در کین ما بر لب چه نفرین میرود
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دل را دگر در کین ما بر لب چه نفرین می رود کز سینه تا گوش اثر بر دوش آمین می رود دست غروری چاک زد پیراهن صبر مرا کش ناوک ناز از کمان لبریز تمکین می رود گشتم شهید غمزه ای کز زخم گل می رویدم نعشم نهان در خون دل از بیم تحسین می رود برگ گل نومیدیم دریای خون در دل گره آیدنسیم ار سوی من چون شعله رنگین می رود از دولت زنار ما کفر آن چنان آباد شد کز کعبه تا دیر مغان دین از پی دین می رود مسکین فصیحی دوش جان می داد و می نالید غم کامشب چراغ زندگی ما را ز بالین می رود فصیحی هروی