کوهی
غزل ها
شمارهٔ ۱۹۱: چه حکمت بود ما را آفریدن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چه حکمت بود ما را آفریدن چه بود این زندگی و باز مردن نمیدانم چه سر است اینکه خواهد بروز حشر دیگر زنده کردن غرض این بد که او خود را به بیند درون دیده هر دیده روشن صباحی بود دیدیمش چو خورشید در آمد آفتاب از بام و روزن خوش آمد در دل و بنشست در جان که انسان بود در تقویم احسن خود آمد در دل کوهی و بنشست بسان آتش اندر سنگ و آهن کوهی