قوامی رازی
دیوان اشعار | قوامی
شمارهٔ ۶۲ - در غزل است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رنگ گل گوئی ز خون عندلیب آمیختست عندلیب از عشق گل نالان به حلق آویختست بوستان در دولت گل گرد گلبن شاهوار تاج یاقوتین ز تخت زمردین انگیختست گل به گلبن بر درفشان با کلاه لعل فام راست گوئی بر قبای آبگون می ریختست از گیاه و مرغ ماو یار ما کمتر نه ایم کاین درو آویختست و او ز ما بگریختست گرچه آموزم فراوانش نیاموزد همی وان گل ناموخته با عندلیب آمیختست گر ز ما بگریختست آن دلنواز ما چرا خویشتن را عشق او یک باره در ما بیختست زاتش عشق ای قوامی آبروی خود مبر کانکه پیمود است باد او خاک بر خود بیختست قوامی رازی