میرزا قاآنی
غزل ها
غزل شمارهٔ ۷۴: نامدی دوش و دلم تنگ شد از تنهایی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نامدی دوش و دلم تنگ شد از تنهایی چه شود کز دلم امروز گره بگشایی ور تو آیی نشود چارهٔ تنهایی من که من از خوبش روم چون تو ز در بازآیی کاش از مادر آن ترک بپرسند که تو گر نیی از پریان از چه پری می زایی شاه بایدکه خراج شکر از وی گیرد که دکان بسته ز شرم لب او حلوایی تو بهل غالیه بر موی تو خود را ساید تو به مو غالیه اینقدر چرا می سایی چه خلافست ندانم که میان من و تست کانچه بر مهر فزایم تو به جور افزایی بعد ازین در صفت حسن تو خاموش شوم زانکه در وصف تو گشتم خجل از گویایی درفشانی تو قاآنیم از دست ببرد آدمی در نفشاند تو مگر دریایی میرزا قاآنی