میرزا قاآنی
غزل ها
غزل شمارهٔ ۵۷: قاصدی کو تا فرستم سوی تو
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
قاصدی کو تا فرستم سوی تو غیرتم آید که بیند روی تو مرده بودم زنده گشتم بامداد کامد از باد سحرگه بوی تو کاش می مردم نمی دیدم به چشم این دل افتد دور از پهلوی تو دل شده از جفت ابروی تو طاق زان پریشان گشته چون گیسوی تو عاقبت کردی به یک زخمم هلاک آفرین بر قوت بازوی تو می کشد پیوسته بر روی تو تیغ سخت بی شرمست این ابروی تو قبللهٔ جان منی پس کافرم گر نمایم روی دل جز سوی تو عهدکردم تا برون خسبم ز بند می کشد بازم کمند موی تو من اگر ترسم ز چشمت باک نیست شیر نر می ترسد از آهوی تو گر بدانم در بهشتم می برند کافرم گر پا کشم از کوی تو من چه حد دارم که غلمان را ز خلد می فریبد نرگس جادوی تو پای قاآنی رسد بر ساق عرش گر نهد سر بر سر زانوی تو میرزا قاآنی