میرزا قاآنی
غزل ها
غزل شمارهٔ ۱۷: به چشم من همه آفاق پر کاهی نیست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به چشم من همه آفاق پر کاهی نیست سرم خوشست بحمدالله ار کلاهی نیست فضای ملک خداوند جایگاه منست مرا از آن چه که در شهر جایگاهی نیست به غیر رزق مقدر که می خورم شب و روز مرا ز ملک جهان بهره جز نگاهی نیست هرآنچه می رسد از غیب می نهم به حضور خدای غیب بود حاضر ار گواهی نیست ورای عالم جانم حواله گاهی هست گرم ز عامل دیوان حواله گاهی نیست حصار عقل مسخر کنم به همت عشق که زلف و خال نکویان کم از سپاهی نیست نصیحتی کنمت هرگز از بلا مگریز که از بلا به جهان امن تر پناهی نیست به گرد صحبت هر دل بگرد و نکته مگیر محققست که بی خاصیت گیاهی نیست قبول باطنی دوست تا چه فرماید که در مخالفت ظاهر اشتباهی نیست به اختیار نخواهد کسی که زشت شود چو نیک درنگری زشت را گناهی نیست نه ز آرزوست هر آنچ آدمی که می بیند ازوست این همه بیداد دادخواهی نیست میان ما و تو ره ای رفیق بسیارست میان عاشق و معشوق هیچ راهی نیست یگانه بار خدایا منم دوگانه پرست تو آگهی که به غیر از توام گواهی نیست دری که بسته نگردد رهی که گم نشود به غیر ملک تو در ملک پادشاهی نیست نماند جز دل و چشمی اثر ز قاآنی چو نیک درنگری غیر اشک و آهی نیست میرزا قاآنی