میرزا قاآنی
غزل ها
غزل شمارهٔ ۱۳: چه غم ز بیکلهی کآسمان کلاه منست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چه غم ز بی کلهی کآ سمان کلاه منست زمین بساط و در و دشت بارگاه منست گدای عشقم و سلطان وقت خویشتنم نیاز و مسکنت و عجز و غم سپاه منست به راه عشق نتابم سر از ارادت دوست که عشق مملکت و دوست پادشاه منست زنند طعنه که اندر جهان پناهت نیست به جان دوست همان نیستی پناه منست به روز حشر که اعمال خویش عرضه دهند سواد زلف بتان نامۀ سیاه من است به مستی ار ز لبت بوسه ای طلب کردم لب پیاله در این جرم عذرخواه منست قلندرانه گنه می کنم ندارم باک از آنکه رحمت حق ضامن گناه منست به رندی این هنرم بس که عیب کس نکنم کس ار ز من نپذیرد خدا گواه منست مرا به حالت مستی نگر که تا بینی جهان و هرچه در او هست دستگاه منست دمی که مست زنم تکیه در برابر دوست هزار راز نهانی به هر نگاه منست چگونه ترک کنم باده را به شام و سحر که آن دعای شب و ورد صبحگاه منست هزار مرتبه بر تربتم گذشت و نگفت که این بلاکش افتاده خاک راه منست مرا که تکیه بر ایام نیست قاآنی ولای خواجهٔ ایام تکیه گاه منست امیر کشور جم صاحب اختیار عجم که در شداید ایام دادخواه منست میرزا قاآنی