میرزا قاآنی
قصیده ها
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۲۵ - در توصیف زلف و تخلص بنام نامی مظهرالعجایب غالب کل غالب علی‌بن ابی‌طالب علیه السلام گوید
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تو ای نیلوفر بویا که خورشیدت دلیلستی شب یلداستی مه را که بس تار و طویلستی پناه گلشن رضوان و خلوت خانهٔ قدسی شبستان ملک یا آشیان جبرئیلستی گهی دور قمر را دود آتشگاه نمردی گهی بر گرد گل ریحان بستان خلیلستی گهی در بر کف موسی ترا گه طلعت یوسف ز نیل سوده پیچان موج زن دریای نیلستی گهی در آتش وگاهی میان طشت خون اندر سیاه و سوخته مانا سیاووش قتیلستی چو تر گردد بریزد مشک از هم بس شگفت آید به قید عاشقان ای زلف تر زنجیر پیلستی به خلد و سلسبیلش راه نبود مرد عاصی را تو عاصی از چه ردر پابن خلد و سلسبیلشی تو را در سایه طاووس بهشت ای سایهٔ طوبی غلط گفتم که طوبی را به سر ظل ظلیلستی شنیدستم که مار آید دلیل خلد شیطان را سیه ماری به سوی خلد شیطان را دلیلستی بجز از سایهٔ تو کی توان جستن عدیل تو به روی یار خزم زی که بی یار و عدیلستی مرا بر نیلیستی دیده شنجرفی به هجر اندر تو را تا تودهٔ شنجرف اندر زیر نیلستی قرامحمود یا خود شاملو ای طرهٔ جانان سیه خیمه ترا اندر چه گلشن وز چه ایلستی بیفشان خویش را تا گویمت تبت کجا باشد به خود بشکن بگویم تا به چینت چند میلستی ز تیره ابر نوروزی همی بارد به لالستان هرا دو دیده لالستان و تو ابر بخیلستی به هرکس وعدهٔ فردوس اعلی از تو در طاعت مگر خاک ره شاهنشه دین را وکیلستی پناه دین حق نفس نبی مقصود حرف کن علی کایینهٔ ذات خداوند جلیلستی میرزا قاآنی