فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۳۵۲: دوش از در میخانه کشیدند به دوشم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دوش از در می خانه کشیدند به دوشم تا روز جزا مست ز کیفیت دوشم چشمم به چه کار آید اگر ساده نبینم کامم به چه خوش باشد اگر باده ننوشم هم خاک در پیر مغان سرمهٔ چشمم هم زلف کج مغبچگان حلقهٔ گوشم هم چشم سیه مست تو کرده ست خرابم هم لعل قدح نوش تو برده ست ز هوشم تو مهر درخشنده و من ذرهٔ محتاج تو خانه فروزنده و من خانه به دوشم خون دلم از حسرت یک جام به جوش است آبی به سر آتش من زن که نجوشم تا شانه صفت چنگ زدم بر سر زلفت گه عقده گشاینده گهی نافه فروشم تا مهر تو زد بر لب من مهر خموشی آتش ز سرم شعله کشیده ست و خموشم در دایرهٔ عشق تو تا پای نهادم گاهی به خراش دل و گاهی به خروشم گویند که در سینه غم عشق نهان کن در پنبه چسان آتش سوزنده بپوشم فارغ نشوم زین شب تاریک فروغی تا در پی آن ماه فروزنده نکوشم فروغی بسطامی