فروغی بسطامی
غزل ها
غزل شماره ۲۳۴: صورتگران که صورت دل خواه میکشند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
صورتگران که صورت دل خواه می کشند چون صورت تو می نگرند آه می کشند جمعی شریک حال پراکندهٔ من اند کز طرهٔ تو دست به اکراه می کشند لب تشنگان چاه زنخدان دلکشت آب حیات دم به دم از چاه می کشند یارب چه گلبنی تو که با نقش قامتت سرو بلند را همه کوتاه می کشند من مات صورت تو که در کارگاه حسن خورشید را گدا و تو را شاه می کشند تو در حجاب رفته به چندین هزار ناز من منتظر که دامن خرگاه می کشند می گیرد آفتاب ز دود درون ما چون عنبرین نقاب تو بر ماه می کشند ترسم خدا نکرده کشد از تو انتقام آهی که عاشقان به سحرگاه می کشند این است اگر صعوبت عشق تو، رهروان در اولین قدم، قدم از راه می کشند برداشت عشق پرده به حدی که عاشقان بر لوح سینه نقش انا الله می کشند فارغ ز رشک بوالهوسانم فروغیا چون داغ عشق بر دل آگاه می کشند فروغی بسطامی