وحشی باقفی
غزل ها
غزل ۱۱۴: باده کو تا خرد این دعوی بیجا ببرد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
باده کو تا خرد این دعوی بیجا ببرد بی خودی آید و ننگ خودی از ما ببرد خوش بهشتیست خرابات کسی کان بگذاشت دوزخ حسرت جاوید ز دنیا ببرد ما و میخانه که تمکین گدایی در او شوکت شاهی اسکندر و دارا ببرد جام می کشتی نوح است چه پروا داریم گر چه سیلاب فنا گنبد والا ببرد جرعهٔ پیر خرابات بر آن رند حرام که به پیش دگری دست تمنا ببرد عرصهٔ ما به مروت که ز عالم کم شد هدهدی کو که به سر منزل عنقا ببرد شاخ خشکیم به ما سردی عالم چه کند پیش ما برگ و بری نیست که سرما ببرد خانه آتش زدگانیم ستم گو میتاز آنچه اندوخته باشیم به یغما ببرد وحشی از رهزن ایام چه اندیشه کنیم ما چه داریم که از ما نبرد یا ببرد وحشی باقفی